Dag 23 Cabo Da Roca

Om kwart voor 11 zitten we aan het ontbijt. Mel staat nog onder de douche en schuift later aan. We ontbijten lekker lang en ik pak nog even een zonnetje met een boek. Ik ontdek nu pas dat we vlakbij een kraantje hebben doordat een buurman van verderop water komt halen voor zijn hond. Ik ga gelijk mijn plantje water geven. Klaas wil de accu opladen en maakt kortsluiting. Hij is even niet blij met zichzelf. Gelukkig vindt hij een nieuwe zekering in zijn gereedschapskist. We kijken op Google naar de musea in Cascais. Er zijn er nog genoeg. Toch besluiten we naar het meest westelijke puntje van het vaste land van Europa te gaan. Het is 17 km rijden. Mel en Klaas verzetten de tent van Mel. Dan kan Klaas beter uit onze campingplek rijden met de bus. De rit er naar toe gaat omhoog en is heel mooi. Rotspartijen met stranden en dorpjes ertussen. Bij de Cabo da Roca (rotskaap) is het druk. Toch vinden we snel een parkeerplaats. Klaas en ik willen eerst koffie. Mel popelt om te gaan wandelen. Hij weet dat hij onder die koffie niet uitkomt. Daarna lopen we naar het grote kruis dat er staat. Een busje met toeristen laadt zijn passagiers uit. Ze krijgen 20 minuten om rond te kijken. Ik ben blij dat wij met onze eigen bus zijn. Een muzikant bouwt zijn set op en we wachten om naar hem te luisteren. In Portugal kom je overal muzikanten tegen. Hij speelt leuk. Inmiddels willen we alledrie graag wandelen. We gooien wat geld in zijn rode gieter en zoeken een pad over de kliffen. Klaas heeft zijn stok meegenomen en ik ben blij dat ik mijn bergschoenen kan pakken. We lopen heerlijk totdat we op de rand van kliffen komen. Ik vind het doodeng en ook Klaas heeft er last van. Gelukkig vinden we steeds ommetjes die ons minder bang maken. Ineens komt er een prachtig strandje onderaan de kliffen in zicht. Mel wil er heel graag heen. We vragen wat info. aan mensen die bezweet terug komen. Klaas en ik besluiten om niet naar beneden te lopen. Mel gaat in zijn eentje naar beneden. Het eerste stuk glijdt hij uit. Maar goed dat we dat niet wisten. Ik ga op een steen zitten. Klaas loopt wat rond en steunt op zijn stok. Helaas heeft Mel de tuccies in zijn tas gestopt. We hebben nog 2 kleine snijkoekjes en dropjes. Mel heeft naar ons gezwaaid maar we hebben hem niet gezien en toch echt steeds naar hem uitgekeken. Ruim een uur later staat hij zonder shirt en super blij weer voor ons. Hij heeft nog wat dingen gevonden en het strandje was geweldig mooi. Gezamenlijk lopen we weer over de kliffen terug naar de bus. Er blijkt een Spar dichtbij te zijn. Voordat we bij de Spar zijn zien we een leuk terras. We drinken er wat en eten wat brood met olijfolie en olijven. De bus wil niet starten. Deze keer lukt het Klaas en Mel snel hem weer aan de praat te krijgen.  Het is vrijdag en thuis is dat onze soepdag. We besluiten om er hier ook een soepdag van te maken. Na het eten pakken we alles alvast in. Morgenochtend gaan we vroeg Mel naar de luchthaven brengen. We zoeken ons werkelijk rot naar de 2 zwarte hoesjes van onze stoelen. De hele bus wordt omgekeerd en de fietstassen. Ik besluit het in onze vakantieapp. te zetten. Anna laat weten dat ze uit het zakje van hun slaapzak of slaapmat steken. We zijn blij dat ze terecht zijn. Portugal is stoffig en de stoeltjes liggen op bed. In de bus drinken we een Beirao. Morgen gaan we weer samen op pad. Dat waren we gewend en zijn dat heel snel ontwend.