Dag 17 Aveiro

We zijn allemaal vroeg opgestaan om in te pakken. Overal in de bus zitten spullen verstopt dus in eerste instantie lijkt het 1 grote rotzooi. Toch is er overzicht en is iedereen bezig. Melle heeft een opgooi tentje en daar heeft hij mazzel mee. Het staat snel en is zo weer opgeruimd. Als ik croissants wil halen zijn die om half 9 al op. Uiteindelijk zijn de warme bruine bolletjes heerlijk. Ik heb een kan koffie gezet en iedereen eet en drinkt tussendoor. Ik doe met An en An de boodschappen, Klaas maakt het raam schoon en Mel rent gauw naar het strand. Anna zit voor in de bus en samen met Klaas puzzelt ze een route langs de kust uit. We vinden een heerlijke plek om te picknicken bij Praia de Maceda op een vlakte met uitzicht op zee. De meiden en ik besluiten een duik in zee te wagen. Het is heerlijk in de grote golven. We parkeren aan de rand van Aveiro. Het wordt ook wel het klein Venetië genoemd. Er varen mooi versierde gondels en overal hangen gekleurde linten. Ik koop ook een stuk oranje lint om aan een brug te knopen. Daarna stappen we op de witte fietsen. Gelukkig zijn er nog 5. We fietsen naar de zoutpannen en zien witte flamingo ‘s. Eerst geloven we het niet maar ze staan er toch echt. Later vinden we nog een betere plek om ze te zien. Wij vinden het leuk maar Melle kan zijn geluk niet op. We brengen de fietsen terug en ik wil toch nog graag iets van het oude gedeelte van het stadje zien en er is een festival. Festival Dunas de Sao Jacinto.  Met tegenzin loopt de rest nog mee. Een ijsje helpt een beetje. Ik koop een Pastel de Bacalhau om toch eens vis te eten. Een soort grote aardappel met kabeljauw en kaas. 5 euro en niet echt lekker. Langs het water met kraampjes, waar ook veel mooi handwerk te zien is, lopen we naar de bus. De startmotor zit vast. Klaas probeert hem met de slinger los te krijgen. We duwen de bus; geen beweging. We staan met spullen op straat en nemen allemaal maar een slok Port uit de fles. Klaas geeft tikken op de motor en slingert hem later samen met Mel los. Klaas krijgt een groot applaus van ons. Moe belanden we op Orbitur Vagueira. We zijn niet weg van de keten, maar langs de kust is weinig fraais te krijgen. We moeten op een camperplek staan maar gaan bij het bos staan. Dat is een stuk gezelliger. Terwijl de tenten worden opgezet ga ik koken. We eten in de bus want het is inmiddels donker en fris geworden. Na het eten heeft iedereen zin om naar bed te gaan. Klaas en ik wassen af en nemen nog ieder de laatste slokken uit de fles Port als slaapmutsje.